• MSC6 – FDS2 1-2

    Op 20 november stond er weer eens een wedstrijdje tegen een tegenstander uit Meppel op het programma. Dit keer was het niet Alcides en dus hoefden we Renzo verder niet meer te motiveren. MSC stond net boven ons op de ranglijst en dus moest er een goed resultaat behaald worden.

    Het coachen was Rick de week ervoor goed bevallen en dus besloot hij nog een weekje langer te doen alsof hij geblesseerd was. Renzo was eigenlijk ook nog niet wedstrijdfit, maar zijn Alcides-hartje klopte zo hard… vandaag moest hij voorop in de strijd!

    Vlak voor de aftrap was er bij coach Rick nog even een lichte paniek… We hadden er met zijn allen al een stevige warming up van minstens 5 minuten op zitten, maar er miste nog iets of iemand op het veld… … waar was onze sexy keeper? Het noodplan werd al uit de kast getrokken en Leon maakte al aanstalten om naar de kleedkamers te rennen voor een Superman-omkleed-truc…

    Gelukkig bleek deze noodgreep toch niet nodig. Daar kwam Sexy Lexxie in de verte immers al aan gehuppeld. Op weg naar Meppel had hij zijn persoonlijke Spotify-playlist met Backstreet Boys klassiekers aangezet en dat was blijkbaar een vrij lang en verslavend lijstje… De ontvangst door Rick op het veld was duidelijk: “Quit Playing Games (with My Heart)” Lexxie!

    MSC bleek direct een pittige tegenstander en we waren best veel op onze eigen helft van het plastic veld te vinden. Het eerste half uur was Lexxie nog steeds de ene na de andere Backstreet Boys klassieker aan het zingen en dit had een positieve uitwerking op onze veldbezetting. Leon en Edwin konden dit muziekgenre duidelijk minder goed waarderen en dus bleef onze verdediging lekker ver van het eigen doel af.

    Bij onze eerste de beste uitval was het vervolgens wel raak. Sebas zette de doelman van MSC flink onder druk en wist zijn verre trap te blokkeren en daarmee gelijk te scoren. Helaas konden we niet erg lang genieten van deze voorsprong, want bij een schot van afstand stond Lexxie net met zijn ogen dicht een hoge noot te halen zo stond het al weer gelijk.

    De rest van de eerste helft bleef MSC de betere ploeg, maar na een fraai een-tweetje met Tom wist Lukas van buiten de zestien fraai de 1-2 te scoren. We hielden nog enkele minuten stand en bereikten zo de rust. Onder het genot van een kopje thee concludeerden we dat het eigenlijk best goed ging zo. Of zoals Lexxie het verwoordde: “We've Got It Goin' On!”

    Na de rust moesten we nog wel een paar tandjes bijschakelen om de Meppeler aanvallen te kunnen weerstaan. We moesten alles uit de kast halen! Een hoogwaardige Polyetheen-veld nodigt niet direct uit tot het maken van slidings, maar goed… je houdt er natuurlijk wel weer een geldige QR-code op je knie aan over…

    Vanuit zijn doel bleef Lexxie ondertussen zijn teamgenoten onophoudelijk motiveren en gaf hij het ene na het andere complimentje: Lekker jongens; “I Want It That Way !” Na wederom 45 zware minuten zat de strijd er op en was er aan de stand niets meer veranderd en voelden we ons allemaal net als Lexxie: “Larger than Life !”